วาณี พนมยงค์

ปลายได้เล่าถึงประสบการณ์ที่เธอได้พบเจอและเรียนรู้มากมาย ไม่ว่าจะเป็นในด้านการศึกษา วัฒนธรรม และการเมือง

ปลายเสียใจมากที่สูญเสียอันช่ากับหวงหวงไป เหตุการณ์นี้ทำให้ปลายเข้าใจถึงความสำคัญของความรักและความผูกพัน

ปลายได้อ่านหนังสือโรบินสันครูโซ ที่สองพี่น้องโซญ่าชูราชอบอ่าน ตั้งแต่หน้าแรกจนหน้าสุดท้าย ปลายอ่านแบบวางหนังสือเล่มนี้ไม่ลง

ปลายประสบกับปัญหาความแตกต่างทางภาษาอีกครั้งหนึ่ง ที่เธอต้องปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ ซึ่งอาจเป็นเรื่องยากลำบากอยู่บ้าง แม้เธอจะยังพูดไม่เก่งแต่ก็สามารถอยู่ร่วมกับเพื่อนๆ ได้

ปลายต้องย้ายจากปักกิ่งไปกว่างโจ๊ว เธอจึงต้องจากลาเพื่อนรักและสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคย ทำให้เกิดความรู้สึกเศร้าและเสียใจ

ปลายได้มีโอกาสไปทัศนศึกษาที่กำแพงเมืองจีนกับเพื่อนร่วมชั้นของเธอ ปลายรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเดินอยู่บนประวัติศาสตร์ เธอได้สัมผัสกับอดีตอันยิ่งใหญ่ของประเทศจีน อีกทั้งเธอยังได้ร่วมปลูกต้นไม้ซึ่งเป็นโครงการของรัฐบาลจีนเพื่อเป็นแนวป้องกันลมและทรายอีกด้วย

รวบรวมถึงเรื่องราว เรื่องเล่า และบรรยากาศภายใน “บ้านศรีบูรพา” ผ่านบุคคลที่เคยร่วมงานกัน สะท้อนถึงความเป็นเสมือนลมใต้ปีกที่ทำให้บ้านศรีบูรพามีชีวิตชีวาของคุณวาณีสะใภ้แห่งบ้านศรีบูรพาในฐานะศูนย์กลางของเรื่องราวอันควรรำลึกถึง

การเติบโตและการเปลี่ยนแปลงของสังคมจีน ผ่านมุมมองของเด็กหญิงคนหนึ่งที่มีโอกาสได้มีส่วนร่วมในกิจกรรมสำคัญของประเทศ ผ่านการเดินสวนสนามในครั้งนี้ ปลายรู้สึกตื่นเต้นและภูมิใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์

บอกเล่าถึงดอกเหมยที่บานสะพรั่งอย่างงดงาม สื่อถึงความสดใสและความหวังของผู้คนที่เริ่มต้นในวันปีใหม่ โดยในคืนสุกดิบ ปลายได้มีโอกาสไปฉลองวันตรุษจีนกับครูจิ้นผู้เป็นอาจารย์ที่เมตตาและใจดี คอยดูแลเอาใจใส่ปลายมาโดยตลอด

เด็กหญิงมีความใฝ่ฝันอยากเป็นนักกีฬา แต่เธอไม่มั่นใจในตัวเอง จึงลังเลที่จะเข้าร่วมทีมบาสเกตบอล แต่ด้วยความช่วยเหลือจากผิงผิง เพื่อนสนิทของเธอ ปลายจึงกล้าที่จะก้าวออกมาทำตามความใฝ่ฝัน และเธอก็ประสบความสำเร็จในที่สุด