วาณี พนมยงค์ สายประดิษฐ์

ปลายประสบกับปัญหาความแตกต่างทางภาษาอีกครั้งหนึ่ง ที่เธอต้องปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ ซึ่งอาจเป็นเรื่องยากลำบากอยู่บ้าง แม้เธอจะยังพูดไม่เก่งแต่ก็สามารถอยู่ร่วมกับเพื่อนๆ ได้

ปลายต้องย้ายจากปักกิ่งไปกว่างโจ๊ว เธอจึงต้องจากลาเพื่อนรักและสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคย ทำให้เกิดความรู้สึกเศร้าและเสียใจ

ปลายได้มีโอกาสไปทัศนศึกษาที่กำแพงเมืองจีนกับเพื่อนร่วมชั้นของเธอ ปลายรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเดินอยู่บนประวัติศาสตร์ เธอได้สัมผัสกับอดีตอันยิ่งใหญ่ของประเทศจีน อีกทั้งเธอยังได้ร่วมปลูกต้นไม้ซึ่งเป็นโครงการของรัฐบาลจีนเพื่อเป็นแนวป้องกันลมและทรายอีกด้วย

รวบรวมถึงเรื่องราว เรื่องเล่า และบรรยากาศภายใน “บ้านศรีบูรพา” ผ่านบุคคลที่เคยร่วมงานกัน สะท้อนถึงความเป็นเสมือนลมใต้ปีกที่ทำให้บ้านศรีบูรพามีชีวิตชีวาของคุณวาณีสะใภ้แห่งบ้านศรีบูรพาในฐานะศูนย์กลางของเรื่องราวอันควรรำลึกถึง

การเติบโตและการเปลี่ยนแปลงของสังคมจีน ผ่านมุมมองของเด็กหญิงคนหนึ่งที่มีโอกาสได้มีส่วนร่วมในกิจกรรมสำคัญของประเทศ ผ่านการเดินสวนสนามในครั้งนี้ ปลายรู้สึกตื่นเต้นและภูมิใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์

บอกเล่าถึงดอกเหมยที่บานสะพรั่งอย่างงดงาม สื่อถึงความสดใสและความหวังของผู้คนที่เริ่มต้นในวันปีใหม่ โดยในคืนสุกดิบ ปลายได้มีโอกาสไปฉลองวันตรุษจีนกับครูจิ้นผู้เป็นอาจารย์ที่เมตตาและใจดี คอยดูแลเอาใจใส่ปลายมาโดยตลอด

เด็กหญิงมีความใฝ่ฝันอยากเป็นนักกีฬา แต่เธอไม่มั่นใจในตัวเอง จึงลังเลที่จะเข้าร่วมทีมบาสเกตบอล แต่ด้วยความช่วยเหลือจากผิงผิง เพื่อนสนิทของเธอ ปลายจึงกล้าที่จะก้าวออกมาทำตามความใฝ่ฝัน และเธอก็ประสบความสำเร็จในที่สุด

สำหรับวันนี้ขอเสนอตอน "น้ำพริกแอปเปิ้ล" บอกเล่าประสบการณ์ชีวิตระหว่างปิดภาคการศึกษาฤดูร้อน พ่อพาปลายไปท่องเที่ยวตามสถานที่สำคัญในกรุงปักกิ่ง และรอบๆ ปักกิ่ง

สำหรับวันนี้ขอเสนอตอน “ตามล่าหาสายลับ” บอกเล่าถึง ผิงผิง สาวน้อยที่จับตามองปลายตั้งแต่แรกเข้าเรียน ได้เอ่ยปากชวนปลายให้มาเข้าร่วมกิจกรรมของเหล่าอนุชนผ้าพันคอแดง

ย้อนอ่านธรรมกถา โดย "พระไพศาล วิสาโล" ที่แสดงไว้เมื่อครั้งงานประชุมเพลิง นางวาณี พนมยงค์ สายประดิษฐ์ โดยมีใจความเกี่ยวกับสัจธรรมของชีวิตอันได้แก่ "ความไม่เที่ยงของชีวิต"